Jubileum die ik niet had willen vieren

15 jaar geleden stond mijn leven op de kop

Het moment staat me nog steeds bij als de dag van gister. Het was de vrijdag voor de zomervakantie, we hadden er naar uitgekeken. Het was een bloedhete dag, weet ik nog. We hadden kort ervoor een kindje verloren en omdat de hormonen nog door mijn lijf gierden, had ik een maand eerder geen alarm geslagen op het korstje. Ik dacht dat het hoorde bij het ontzwangeren.

Een maand later, op die helse vrijdag sloeg de paniek toe. Het korstje bloedde dit keer, instinctief gleed mijn hand over mijn borst.

Ik voelde een knobbel. Terwijl ik dit schrijf voel ik alle emoties van dat moment weer. Met trillende handen belde ik de huisarts. “Sorry mevrouw, u kunt pas na het weekend terecht.” Het was een héél lang weekend!

Maar mijn onderbuikgevoel wist al dat het foute boel was.

Het was foute boel! Nog geen 6 maanden eerder was ik net 30 geworden en had ik dochters van 7 en 2,5 jaar. Wat volgde, waren maanden van ziekenhuis in en uit. Van chemo tot bestraling. Van proberen te overleven tot overgave en het nemen van life changing beslissingen.

Van opgeven was geen sprake. Ik zou dit overleven. Ik was nog niet klaar om mijn meiden achter te laten. Ik mocht ze nog niet achterlaten, geen sprake van.

Nu 15 jaar later een soort jubileum, 15 jaar!

Ik ben dankbaar dat ik er nog ben en mijn meiden heb zien opgroeien. Voor mij is dit een moment om terug te kijken naar de reis die ik heb gemaakt, maar vooral ook om vooruit te kijken. Vooruitkijkend ben ik bezig met stappen te zetten richting mijn eigen coaching praktijk, die steeds meer vorm begint te krijgen.

En zo, 15 jaar later, kijk ik vol dankbaarheid en trots naar de reis die ik tot nu toe heb gemaakt, wetende dat elke stap, hoe zwaar ook, heeft bijgedragen aan de persoon die ik vandaag ben.